دستی ،

  کـنار پنجره نیست ،

   یک سو زند ، پـرده را . . . ؟ ؟

 یک شب ،

  وقتی غـروب شد ،

 و بــرف ،

 چـشـمان زمـین را ،

    سپید کـرده بـود ،

 مـــرا ،

   بــا روبـانی  سیاه ،

    به ســرداب فـرامـوشـی سـپردند. . .

   ز آن پـس ،

    دســتانم ، حـرکتی نیافت . . .

  یـاری ام کــن :

  یـک ســو زن این پــــرده را . . . ! ؟

     چـشمان شـکسته ام ،

  شـایـد آفـتاب را ،

    دوبــاره حــس کــند . . . ! ! ؟ ؟

           ح - ب    " تـــوهـم "

                22/10/1392